Grzegorz Grzebieniowski / Porządkowanie chaosu

Grzegorz Grzebieniowski

Grzegorz Grzebieniowski Urodzony w 1974 roku w Krośnie. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Miejscu Piastowym; studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, dyplom z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. Jana Pręgowskiego i pracowni rysunku prof. Kazimierza Rocheckiego. Zorganizował kilka wystaw indywidualnych oraz brał udział w kilku wystawach zbiorowych na terenie kraju.

Zajmuje się malarstwem i rysunkiem.

 

Porządkowanie chaosu

Prace Grzegorza Grzebieniowskiego przykuwają uwagę zaskakująco harmonijnym połączeniem elementów stylistyk sztuki XX wieku, uchodzących powszechnie za antyestetyczne: action painting, informelu i malarstwa materii. Twórcy tych kierunków: Pollock, Wols, Burri, w Polsce – Kantor, Tchórzewski i Szajna eksplorowali płodny, a przed nimi słabo spenetrowany i wykorzystany przez artystów obszar chaosu, przypadku, „bezformia”. Poszukiwania te, schodzące w skrajnych przypadkach na artystyczne bezdroża, były ściśle powiązane z odważnym odsłonięciem i wykorzystaniem przez artystów w tworzeniu dzieła sztuki sfery emocjonalnej i popędowej – mrocznych, niejasnych treści, skrytych w podświadomości. W efekcie powstawały często obrazy dzikie, mroczne, brutalne, niezrozumiałe, emanujące niepokojem, buntownicze, wystawiające wytrzymałość, estetyczny smak i zdolność rozumienia odbiorców na najwyższą próbę.

Taką obrazoburczą i naznaczoną piętnem osobistych dramatów artystów, tradycję zastał Grzegorz Grzebieniowski. I z niej, jak mi się wydaje, rozpoczęła się jego wędrówka w poszukiwaniu własnej formuły kompozycyjnego ładu i porządku, która nie przekreśli, a wchłonie to niezwykłe, dionizyjskie doświadczenie plastyki XX wieku. Pomocą służy mu wrażliwość kolorystyczna i umiejętne wykorzystanie estetycznych walorów naturalnych tworzyw. Bujny chaos wizji artysta porządkuje wedle antycznych wzorów: wykorzystując w warstwie przedstawieniowej, a także w formatach prac podstawowe figury geometryczne (np. trójkąt czy prostokąt) i symbolikę liczb (często stosuje formę tryptyku). Taka propozycja artystyczna wpisuje się w istotny nurt sztuki współczesnej, nazywanej niekiedy mianem postmodernistycznej, jakim jest krytyczny namysł (jeśli można takim mianem nazwać intuicyjny najczęściej proces wyboru stylistyki sobie najbliższej) nad przesłaniem zastanej sztuki, zwłaszcza tej opatrzonej wciąż atrakcyjnym znakiem awanturniczej awangardy.

 

Magdalena Rabizo-Birek