Maksymilian Snoch / grafika

Ur w 1943 roku. Studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w latach 1962-1967. Dyplom w zakresie grafiki i pedagogiki artystycznej otrzymał w 1967 L Wieloletni pedagog w Zakładach Kształcenia Nauczycieli. Od 1991 L profesor nadzwyczajny, aktualnie z tytułem naukowym profesora sztuk plastycznych. W latach 1993-1999 Dyrektor, a następnie pierwszy dziekan Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 1997 L Kierownik Zakładu Grafiki. Od 1988 L współorganizator i przewodniczący Małej Galerii Grafiki w Muzeum Literackim im. J. Czechowicza w Lublinie. W latach 1983-1987 członek World Print Council w San Francisko. Od 1984 członek INSEA / International Society Education Through Art. W 1997 r. przewodniczący Komitetu Organizacyjnego V Międzynarodowego Triennale Sztuki „Majdanek’9?”. W roku 1994 i 1997 przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Ogólnopolskiego I i II Lubelskiego Forum „Sztuka – Edukacja” na UMCS. Od 1999 L członek Rady Artystycznej w zakresie sztuk plastycznych. Juror i przewodniczący jury wielu konkursów i wystaw ogólnopolskich i międzynarodowych w kraju i za granicą. Invited Artist (Artysta zaproszony) do licznych międzynarodowych wystaw grafiki w świecie: Egipt, Francja, Hiszpania, Indie, Japonia, Korea Płd. Niemcy, Norwegia, Turcja, USA, Włochy, Argentyna. Wyróżniony Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim 'Orderu Odrodzenia Polski. W roku 1988 został uhonorowany nagrodą Artystyczną Miasta Lublina. Autor ponad 400 wystaw grafiki, rysunku i miniatury w 37 krajach świata, w tym 48 wystaw indywidualnych w Polsce, Hiszpanii, Korei Płd. RFN, USA i Włoszech. Jest laureatem 35 nagród i wyróżnień, głównie na wystawach międzynarodowych. Jego prace znajdują się w 45 muzeach, galeriach i kolekcjach w kraju i za granicą.

Opis, analiza i interpretacja twórczości Maksymiliana Snocha nie należą wcale do prostych i łatwych. Profesor jest wybitnym artystą i świetnym pedagogiem, laureatem wielu prestiżowych nagród, zwłaszcza w świecie: Japonia, Korea Południowa, USA, Hiszpania, Włochy itp. Jego dokonania artystyczne są bogate i ogromne, tak pod względem ilościowym jak i jakościowym, a przy tym dość trudne dla interpretacji, bo wielowarstwowe, wieloznaczne, nasycone piętrami znaczeń. Artysta tworzy i opracowuje swoiste cykle grafik i rysunków, określając je ogólnymi terminami: „Sytuacje”, „Tereny”, „Odkryte obszary”, „Widoki”, „Okolice”, „Obiekty”, „Wyspy”. Owe cykle nie są zamknięte, wciąż pojawiają się ri1owe i inne kompozycje. Te nazwy – hasła poszczególnych cykli niejako sugerują, że są to pejzaże prawdopodobne, sytuacje i krajobrazy możliwe, intymne tereny, fascynacje, odkrywane marzenia, realistyczne widoki. Twórca programowo odrzuca dosłowność i jednoznaczność zapisu, wciąga tym samym widza w pułapkę semantyczną, w grę znaczeń, w intrygę myślową, w dialog i dyskusję. Każda kompozycja jest na swój sposób przewrotna, zaczepna, zniewalająca, wciągająca odbiorcę w środek immanentnego świata napięć formalno- znaczeniowych. Język, jakim operuje Snoch, jest z jednej strony wyrafinowany i oryginalny, ale przecież dostępny każdemu i uniwersalny. Stąd zapewne to duże zainteresowanie tymi grafikami przez profesjonalistów, koneserów, krytyków i zwykłych odbiorców na wszystkich kontynentach kuli ziemskiej. Stąd te wspaniałe i liczące się nagrody oraz liczne wystawy indywidualne i udział w wystawach międzynarodowych w świecie.

(Tadeusz Marciniak, fragment wstępu do katalogu wystawy indywidualnej M. Snocha w BWA, w Rzeszowie -1993 r.)

„Maksymilian Snoch zdobywca pierwszej nagrody jest artystą o międzynarodowym uznaniu, który uzyskał wiele nagród na międzynarodowych wystawach m.in. Grand Prix na 3 Międzynarodowej Wystawie Miniatury w Seulu w 1984 r. Jego czarno-biały „Widok Nr 1″ z podwójnym obrazem osób, ramię w ramię, wywołuje i potwierdza zwięzłe i proste wyrażanie. Wysoki standard wykonania grafiki Polaka jest oczywisty dla widza”. .’

(Tamon Miki, 1987 r. – z katalogu 2 Międzynarodowego Biennale Grafiki w Wakayamie, Japonia, str. 6)

„Subtelne linie przypominają odciski palców z bliskiej odległości. Z drugiej strony źródło tajemniczej siły sugeruje tutaj twórcę dużego formatu”.

(W Pressl, Doppelt gesehen, „Mannhaeimer Morgen”, Nr. 2091988 r. str. 19)

Używane przez Maksymiliana Snocha środki – czysta graficznie linia i płaszczyzna, kształtuje przestrzeń dotykalną, rozpościerającą się poza granice formatu rysunku i linorytu. Kreski układają się w linie równoległe, ale nie geometryczne, raczej podobne do naturalnych, „biologicznych” śladów linii papilarnych. Nadają płaszczyźnie żywy, ruchliwy charakter. Zdają się płynąć, opisywać fakturę powierzchni ziemi, jej oddalanie się od widza. W linorytach Maksymiliana Snocha biel i czerń, ślad rylca tworzący linie i płaszczyzny między nimi przenikają się niepostrzeżenie. W przestrzeni grafik M. Snocha wykreślny świat abstrakcji i geometrii splata się z lekko surrealistycznym nastrojem, niepokojem pustynnego, pustego „interioru”. Gęstość układanych w regularne dukty kresek przywodzi na myśl op-artowską zabawę, z ruchem zawartym wewnątrz linii i znaków.

(Fragment recenzji – Ewa Urbańska, Bydgoski Informator Kulturalny, kwiecień 2001, str. 44)